Birçok anne baba, çocuklarına sınır koyarken içten içe suçluluk hissediyor.“Acaba çok mu sert oldum?”, “Beni sevmez mi şimdi?”, “Travma mı yarattım?” gibi sorular, kafaları kurcalıyor. Oysa çocuk yetiştirirken sınır koymak, sevgiyle verilen bir hediyedir. Çünkü sınırlar, çocuklar için hem güvenlik hem de yön duygusu demektir.
Klinik psikolog olarak bu konuda en sık karşılaştığım şey, ebeveynlerin otorite kurarken kötü hissetmesi. Hâlbuki otorite, ceza vermek ya da korku yaratmak değildir. Otorite, net ve kararlı durabilmektir. “Ben senin iyiliğin için buradayım ve seni koruyorum,” demenin bir başka yoludur aslında.

Sınır = Güven

Çocuklar, gelişimsel olarak her şeyi denemek, keşfetmek ister. Bu çok doğal. Ama bu keşif sürecinde neyin uygun olduğunu, nerede durmaları gerektiğini bilmezler. İşte tam burada bizim rehberliğimize ihtiyaç duyarlar. Sınırlar sayesinde çocuk, dış dünyanın kurallarını öğrenir. Ve bu da ona güven verir. Ne zaman neyle karşılaşacağını bilmek, çocuğu rahatlatır.

Sevgiyle Konulan Sınır Travma Yaratmaz

Çocuğa “Şimdi parka gidemeyiz çünkü hava çok soğuk” demekle, “Gitmiyorsun çünkü ben öyle dedim!” demek aynı şey değildir. Birincisinde açıklama ve anlayış vardır. İkincisinde ise sadece güç kullanımı. Çocuklarımızla kurduğumuz ilişkide sınırları anlatırken samimi, net ve tutarlı olmak; onların duygularını küçümsemeden ama kararlı bir şekilde hareket etmek çok kıymetli.

Kural Koymak Sevginin Bir Şeklidir

Bazen “Hayır” demek, “Seni seviyorum” demenin bir yoludur. Çünkü biz biliyoruz ki, her istedikleri her an olmayacak. Hayat böyle değil. Ve biz onları, gerçek hayata hazırlarken zor ama gerekli görevler üstleniyoruz.
Kötü biri olmuyorsunuz. Tam tersine, sorumluluk sahibi ve sevgi dolu bir ebeveyn oluyorsunuz. Unutmayalım: Sınırlar, sevgisizliğin değil, sevginin göstergesidir.

NUR YAĞMUR ÇÖL
Klinik Psikolog